ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΑΓΑΠΗΣ

ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΑΓΑΠΗΣ

 

Θα πραγματοποιηθεί η 15η ετήσια “Διαδρομή Αγάπης”. Η τετραήμερη παγκύπρια πορεία μοτοσικλετιστών στοχεύει στην ευαισθητοποίηση της κοινωνίας για τα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά και οι νέοι που υποφέρουν από διάφορες μορφές καρκίνου και η συλλογή χρημάτων για να εκπληρωθούν ευχές των πασχόντων παιδιών και νέων, στο πλαίσιο του προγράμματος ψυχολογικής υποστήριξης, και να ενισχυθούν οικονομικά οι οικογένειές τους. Όσοι ενδιαφέρονται να βοηθήσουν στη διάθεση κουπονιών εισφοράς στο χώρο εργασίας τους, στο οικογενειακό τους περιβάλλον, σε γνωστούς και φίλους μπορούν να επικοινωνήσουν στα τηλ.: 22311277, 99448723.

Αμέτρητα Χιλιόμετρα – Απέραντη Ανθρωπιά “Διαδρομή Αγάπης 2015”

Αν κάτι απεχθάνομαι από μικρός είναι τα χρήματα, ίσως γιατί δεν έμαθα να ζω με τα πολλά ή επειδή δεν τα κυνήγησα ποτέ με ζήλο. Δίνω βάση και αξία στις ανθρώπινες σχέσεις, στην καλοσύνη, την αγάπη και την ευγένεια. Δυστυχώς σε μια κοινωνία που έκτισαν από τη βάση της φιλοχρήματοι και άπληστοι, το πιο μικρό πράγμα για να κουνηθεί χρειάζεται χρήματα. Πόσο μάλλον όσο αφορά την υγεία, το πιο σημαντικό αγαθό που χρειάζεται ο καθ’ ένας μας για να ζήσει. Εκεί σε πατάν, σε διαλύουν.

Συνδυάζοντας την αγάπη, την καλοσύνη και τη συγκέντρωση χρημάτων ταξιδέψαμε ολόκληρη την Κύπρο μέσα σε τέσσερεις ημέρες συμμετέχοντας στην 15η Διαδρομή Αγάπης ενισχύοντας το ταμείο και το έργο του συνδέσμου «Ένα Όνειρο Μια ευχή» που στέκεται δίπλα στα παιδιά και στους νέους που πάσχουν από καρκίνο ή άλλες συναφείς παθήσεις και βοηθά οικονομικά τις οικογένειες τους.

Οι λέσχες μοτοσικλετιστών που συμμετείχαν στην πορεία παραμέρισαν στην άκρη τις υποχρεώσεις τους και με δικά τους έξοδα καβάλησαν τις μηχανές τους και διένυσαν εκατοντάδες χιλιόμετρα επιδεικνύοντας σε όλους πως όχι μόνο υπάρχει ο σωστός και σοβαρός μοτοσικλετιστής αλλά και ότι μπορεί να βοηθήσει την κοινωνία, να σταθεί αρωγός σε προσπάθειες όπως τη δική μας. Ένα μπράβο είναι πολύ λίγο.

Αυτό που ανέφερα ανελλιπώς στον κόσμο που μας βοηθούσε αυτές τις ημέρες είναι πως ταχθήκαμε να βοηθούμε ως εθελοντές το σύνδεσμο «Ένα Όνειρο Μια Ευχή» γιατί σε μια δύσκολη περίοδο, όταν κτυπήθηκε από καρκίνο συγγενικό μας πρόσωπο ήταν δίπλα μας με κάθε τρόπο. Σε τέτοιες περιόδους που νιώθεις τα πάντα να καταρρέουν δίπλα σου, είναι πολύ σημαντικό να έχεις κάπου να ακουμπήσεις, να μη νιώθεις μόνος στο μαρτύριο που περνάς. Έτσι, όταν ο Βαλεντίνος μας έφυγε για πάντα, το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να στηρίζουμε το σύνδεσμο όποτε χρειαζόταν τη βοήθεια μας.

Στα περισσότερα χωριά που περάσαμε νιώσαμε μεγάλη αγάπη από τον κόσμο, όταν φτάσαμε στην πόλη είχα το άγχος πως η αποξένωση της πόλης θα μετατρέψει την ανθρωπιά σε αδιαφορία, όμως έπεσα έξω. Ο κόσμος που μπορούσε βοηθούσε με κάθε δυνατό τρόπο κάνοντας μας να νιώσουμε και εμείς χαρούμενοι, πως είχαμε κι’ άλλους στο πλάι μας να νοιάζονται για τα παιδάκια που υποφέρουν.

Κάθε φορά που ένα κουπόνι αποκοπτόταν από τη διακεκομμένη γραμμή του μπλοκ, κάθε φορά που άκουγα τον ήχο που έκανε την ώρα που έφευγε από τα υπόλοιπα και συνοδευόταν με ένα ολόψυχο «Ευχαριστώ», κάθε φορά που μια απόδειξη έφτανε στα χέρια αυτών που παρέδιδαν το υστέρημα τους, όλο και περισσότερα στριφογύριζαν στο μυαλό μου. Ο Ξάδερφος . Το κρεβάτι. Το τέλος. Η γνωριμία με το σύνδεσμο. Η εμπλοκή. Η βοήθεια στα παιδάκια. Εικόνες από τα κρεβάτια του πόνου. Η αδικία. Το γιατί. Η αγάπη. Η αλληλεγγύη. Το «εμείς». Πόσα κρύβει ένα «ΕΜΕΙΣ». «Εμείς». Το «Εμείς», το «μαζί». Και το «ΜΑΖΙ» δε πάει πίσω, κρύβει άλλα τόσα. Η μάχη, η επιβίωση. Ο αγώνας και η ελπίδα. Η δίψα για ζωή. Η μικρή Ελένη. Η Στέφανη. Που τα κατάφεραν και βλέποντας τα μάτια τους καταλαβαίνεις τι θα πει δύναμη.

Όταν περάσαμε απ’ τα σχολεία ένιωθα πως είναι καθήκον μας να ευαισθητοποιήσουμε τα παιδιά, να μάθουμε σ’ αυτά να προσφέρουν ανιδιοτελώς στο διπλανό τους, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς δικαιολογίες. Ανεξαρτήτως, εθνικότητας, χρώματος ή θρησκεύματος. Η αγάπη δε χωρά εξαιρέσεις. Φορώντας τα παπούτσια του άλλου και μπαίνοντας για λίγο στη θέση του μπορούμε να αντιληφθούμε το μαρτύριο και το πόνο του. Το να γινόμαστε στήριγμα στον αδύναμο και τον αδικημένο μας είναι καθήκον, μόνο έτσι θα φτιάξουμε μια καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία για όλο τους ανθρώπους.

Όταν ολοκληρωνόταν η μικρή μας συνάντηση στα χωριά και έπρεπε να φύγουμε συνεχίζοντας τον μακρύ μας δρόμο, κάποιοι μας έλεγαν «άντε και του χρόνου», η αλήθεια σκεφτόμουν πόσο ειρωνικό ήταν αυτό που τόσο όμορφα ακουγόταν, από καλοπροαίρετους ανθρώπους. Πόσο καλύτερα θα ήτανε να μη ξανασυναντιόμασταν κάτω από τέτοιες περιστάσεις και εμείς να ήμασταν περιττοί. Να είχαμε ένα κόσμο όπου όλα τα παιδιά θα έπαιζαν χαρούμενα και ευτυχισμένα σε ένα πάρκο ή σε κάποιο κήπο με μια μπάλα ή με λίγους φίλους, δεν έχει σημασία. Θα είχαν το πιο σημαντικό, την υγεία τους. Μα όλα αυτά αποτελούν ένα δικό μου όνειρο και όσο θα μένει απραγματοποίητο, το έργο μας οφείλει να συνεχιστεί. Όσο το σύστημα δε γκρεμίζεται για να ξανακτιστεί πιο δίκαια και πιο άνθρωπινα η υγεία θα αγοράζεται πανάκριβα, κι αυτή η προσπάθεια γίνεται για να έχουν όλοι οι άνθρωποι τουλάχιστον τις ίδιες πιθανότητες να ξεπεράσουν αυτές τις πολύ σοβαρές ασθένειες.

Kάπως έτσι λοιπόν, κάποιος ο οποίος δουλεύοντας ως ταμείας ντρεπόταν να πει το σύνολο ψωνίσματος και έδειχνε το ποσό αμήχανα με το δάκτυλο του, ο ίδιος που ντρέπεται και λυπάται να ζητήσει τα δανεικά που έδωσε, βρέθηκε να «ζητάει» χρήματα από αγνώστους για ένα καλό σκοπό, για τα παιδάκια που αυτή τη στιγμή που αναλώνω από τη βολική μου καρέκλα το χρόνο μου σε λέξεις αυτά υποφέρουν. Τους λείπει ότι πολλοί από εμάς έχουμε και δεν εκτιμούμε φίλε, μην τη σκορπάς άδικα τη ζωή σου. Μην αδιαφορήσεις ξανά, βοήθα. Μη πάρεις μόνο, δώσε. Μη σωπάσεις ποτέ, αντιθέτως φώναξε. Μη κιοτέψεις, δείξε θάρρος. Μη φύγεις, στάσου αλληλέγγυος.

Δευτέρα πρωί, η κούραση που άφησε το τετραήμερο ζωγραφισμένη στα πρόσωπα μας ακόμη και μετά από ένα καλό ύπνο. Η κόπωση παρ’ όλα αυτά δε μπορεί να κρύψει τα συναισθήματα, σήμερα νιώθω διαφορετικά και είμαι βέβαιος το ίδιο νιώθουν όλοι όσοι προσέφεραν με οποιοδήποτε τρόπο στη διαδρομή αγάπης, από 1 ευρώ μέχρι τέσσερεις ημέρες ολοκληρωτικής αφοσίωσης.

Ευχαριστώ ολόψυχα όλα τα σχολεία, κοινότητες, δήμους και προπάντων κάθε απλό άνθρωπο που συναντήσαμε στο δρόμο μας και προσέφερε ότι μπορούσε. Ευχαριστώ όλες τις λέσχες μοτοσικλετιστών και κάθε εθελοντή που έδειξαν εμπράκτως πως υπάρχει ακόμα Ανθρωπιά. Αυτό όμως που χρωστώ σε όλους σας είναι ότι με την αγάπη και το σεβασμό που δείξατε αυτές τις τέσσερεις μέρες, με γεμίσατε με δύναμη και αποθέματα ανθρωπιάς και καλοσύνης για να καταφέρω να αντεπεξέλθω και να παραμείνω Άνθρωπος σε μια κοινωνία-ζούγκλα αποτελούμενη ως επί το πλείστον από κανίβαλους και ανθρωπόμορφα τέρατα.

Για όσους βοήθησαν και για όσους δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν για οποιοδήποτε λόγο στέλνω το σεβασμό μου, για όσους μας έδιωξαν ή αδιαφόρησαν, μίλησαν με αγένεια ή υποτίμηση αφήνω αυτό που άφησα και πέρσι, από ένα κομμάτι κάποιου φίλου «μη γυρίζεις τη πλάτη στο αίμα που χύνεται, ότι δε βλέπεις δε σημαίνει πως δε γίνεται».

Γράφω ως ένας απλός, μικρός και ασήμαντος άνθρωπος που επιζητά το καλό, όχι ως εθελοντής, όχι με κάποια ταμπέλα, αντιπροσωπεύοντας αποκλειστικά και μόνο τον εαυτό μου.

Με σεβασμό, εκτίμηση και θερμές ευχαριστίες, Πάμπος Σοφοκλέους

—————————————————————————-

Αγαπητέ Σταύρο,

Η τιμή είναι όλη δική μας που ο καλός Θεός και όχι μόνο μας έφερε στον ίδιο δρόμο, αυτό της Ανθρωπιάς. Εκτός από το Θεό, η Μαρία σου, η Μαρία μας, η Μαρία όλων μας υπήρξε η αιτία της γνωριμίας μας. Μια γνωριμία που υπήρξε δυνατή, παραμένει δυνατή και θα παραμείνει.., γιατί κάποιο ΑΣΤΕΡΙ από τον ουρανό ακόμη μας καθοδηγεί!!

Στη σχέση που δημιουργούμε με αφορμή την υγεία των καρκινοπαθών παιδιών δεν υπάρχει συμφέρον. Υπάρχει αλληλεγγύη, κατανόηση, αγάπη… Η αγάπη που δημιουργείται είναι αμφίδρομη, η σχέση ειλικρινής, οι στόχοι κοινοί….

Η δημοσίευση σου αυτή είναι μια εξομολόγηση, με λόγια αληθινά, με λόγια από καρδιάς και όχι υποχρέωση. Ποτέ δεν αυτοπροβλήθηκες, αλλά ήσουν άνθρωπος χαμηλών τόνων, άνθρωπος της ουσίας και των πράξεων. Τα λόγια σου μας συγκινούν, γιατί είναι σημαντικό να αφιερώνεις χρόνο από το χρόνο σε όσους σε χρειάζονται. Πόσο μάλλον αν αυτοί είναι παιδιά.

Την ώρα που τα μάτια των εθελοντών του συνδέσμου συναντούν τα φοβισμένα και γεμάτα ερωτηματικά ματάκια κάποιου παιδιού προσπαθούν να διώξουν τις ανησυχίες του, τους φόβους του. Το ταξιδεύουν στο δρόμο των «Ονείρων και των Ευχών».

Τη στιγμή που οι γονείς περνούν στιγμές μοναξιάς και απογοήτευσης, φορτωμένοι με τα ατέλειωτα γιατί και πως, οι εθελοντές του «Ένα Όνειρο μια Ευχή» βρίσκονται στο πλάι τους, ακουμπώντας τους το χέρι … δίνοντας τους μια αγκαλιά να κλάψουν… να νιώσουν πως δεν είναι μόνοι τους στον αγώνα τους.

Η Διαδρομή αγάπης ναι.. χρειάζεται πολλή κόπο, χρόνο, προετοιμασία, συντονισμό και πάρα πολλά άλλα. Όμως τίποτε δεν είναι τόσο χρονοβόρο και επίπονο από αυτά που βιώνουν τα καρκινοπαθή παιδιά και οι οικογένειες τους. Η Διαδρομή είναι πραγματικά μια γιορτή, αγάπης, προσφοράς, ανθρωπιάς.
Σταύρο και Θέμις σας ευχαριστούμε θερμά που παραμένετε δίπλα μας σ’ αυτό τον αγώνα… σ’ αυτή την όμορφη Διαδρομή Αγάπης και όχι μόνο….

Μάρω Χ”Χριστοφή
Εθελόντρια, Γ. Γραμματέας του « Ένα Όνειρο μια Ευχή»

—————————————————————————-

Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί το προσωπικό συμφέρον τις τελευταίες μέρες είχα την δυνατότητα να είμαι δίπλα σε ανθρώπους που μου απόδειξαν ακριβώς το αντίθετο. Ανθρώπους που δούλεψαν με κόπο και ανιδιοτέλεια χωρίς κανένα προσωπικό όφελος. Ανθρώπους που παραμέρισαν τις οικογένειες τους, δούλεψαν μέρες και ώρες ολόκληρες και τα έδωσαν όλα για την 15η διαδρομή αγάπης του Ενα Όνειρο Μια Ευχή.
Προσπάθησα και γω με την σειρά μου έστω και το ελάχιστο, όχι με σκοπό την αυτοπροβολή άλλα σαν ένας απλός γονέας που έζησε κάποιες καταστάσεις και είδε την έμπρακτη βοήθεια του συνδέσμου αυτού στην πράξη. Τόσο οικονομική όσο και ηθική.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που είχα αυτή την τιμή αυτή και θεώρησα υποχρέωση μου να κάνω αυτή την δημοσίευση.
Τελικά ακόμα και στις μέρες μας υπάρχει ανθρωπιά. Υπάρχουν Άνθρωποι που νοιάζονται. Υπάρχουν ΆΝΘΡΩΠΟΙ….

Με τιμή Σταύρος Καραμανής.

Ημερομηνία

Μαρ 26 2015
Expired!
Go to Top